ben çocuklarla çalışırken

Ben çocuklarla çalışırken;

zaman durur, bir var bir yok olur dünya.. Dünya, yaşanılır bir yer olur... İlle gülünesi, ille yüzü aydınlığa dönülesi..

 

Ben çocuklarla çalışırken;

mekan yok olur; yerin yedi kat altı, yedi kat üstü, harikalar diyarları uzay mekikleri, gemiler ve diğerleri.. Sıcak ve soğuk, kar ve kış mevsim mevsim uzaklaşır. Onların iklimine döner dünya.. Onların iklimleri bin mevsim, bin mevsim ama hepsi umuda yaslı..

 

Ben çocuklarla çalışırken savaşlar durur, kavgalar, haksızlıklar, yaralar.. Onların coğrafyasında her şey ne imkanlıdır, ne bereketli ve ne olası.. Yok'un yok olduğu diyarlar..

 

Ben çocuklarla çalışırken, her şeyi unuturum. Sadece "şimdi" de ve sadece "burada", enerjileri ne bitmez, hayal dünyaları ne sınırsız, gözleri ne şaşkın; her şey ilk defa görünür gibi..

 

Ben onlardan öğrendim imkansızın olmadığını, gülümsediğinde kendine dünyanın da sana gülümsediğini..

 

Ben onlarla "oynarken", umudu emzirir içimdeki çocuk; gelecek güzel günlere, masumiyete, kirlenmemişliğe..

 

Her anımız yeniden, yeniden ve sürekli bir devrim gibi..

 

**Evrim Yavuz**