minik OYUNBAZ'ların ilk atölyesi ve çocukluk üzerine..

Miniklerin ilk atölyesi 15 Şubatta başladı.

 

Dramayı daha önce deneyimleyen çocukların yanında, dramayı ilk defa duyan da vardı.. İşe önce ortama, sonra gruba, lidere ve derse ısındırmayla başladık. Ritm çalışmalarının hemen ardından taklide dayalı küçük oyunlarla devam ettik.

 

Miniklerle drama yaparken her seferinde şaşkınlıkla karşıladığım bir şeyler oluyor; çünkü hiçbir şey planlanılan gibi gitmiyor. Onların hayal dünyaları öylesine geniş ki bir kapı aralanıyor ve oradan mutlaka eldeğmemiş, ayak basılmamış bir alan filiz veriyor.

 

Onların bizim gibi kalıpları yok çünkü.. Çünkü -biz büyükler- kalıpları çok seviyoruz; sınırlara, çizgilere bayılıyoruz. Arabamızı park ettiğimiz çizgilerden tutun da, merdivende basacağımız yer ve yönlere, kekimizi pişirdiğimiz kaplara kadar kalıpçıyız. Daha güvende hissettiriyor çünkü.

 

Ama onların bir çizgisi, sınırı yok. Noktayı ille kullanacaklarsa üç noktayı tercih ediyorlar. Resimleri çok renkli, şarkıları şen şakrak, adımları kanat kanat.. Ama biz ne yapıp edip "sırayı bozmadan" yürümeyi, "çizginin dışına çıkmadan" boyamayı öğretiyoruz. Bir kıl payı farklılığa bile tahammülümüz yok çünkü.

 

Günün kazanımı benim için güven ve uyumdu. Ağlayarak anne ve babası eşliğinde atölyeye giren miniklerin "zorla" çıkarılmaya çalışılması, en küçük katılımcılarımızdan birinin "Beni oyun çıldırıyor"  cümlesi ve bize el sallarlarken gözlerindeki sıcacık, aydınlık gülümseme doğru yolda olduğumuzu bir kez daha anımsattı, anımsatıyor her atölye sonrası..

 

Büyüklerin dünyasında en büyük silahımız "oyun", çocuk olabilmek, çocuk kalabilmek ya da çocuksu yanımızı kaybetmemek için...

 

İşte bu yüzden iyi ki varsın drama!

 

***Evrim Yavuz***